تنهای تنها

                                     

چرا وقتی که  آدم تنها میشه غم و غصه ش قد یک دنیا میشه

  میره یک گوشه ی پنهون میشینه اونجا رو مثل یه زندون میبینه

غم تنهایی اسیرت می کنه تا بخوای بجنبی پیرت می کنه

وقتی که تنها می شم اشک تو چشام پر میزنه

غم میاد یواش یواش خونه ی دل در میزنه

یاد اون شبها می افتم زیر مهتاب بهار                          

بوی جنگل لب چشمه مینشستیم من و یار

میگن این دنیا مثل قدیما نمیشه

دل این آدما زشته دیگه زیبا نمی شه

اون بالا داره ابرا رو چوب میزنه

اشک این ابرا زیاده ولی دریا نمی شه